Tüm bu yabana atılmış duygularımı yazacağımı zannetmiyorum. Fakat biliyorum; duygularım beni zorlayacak ve ben de kalemi elime alacağım. Ezberimde olanları ya da hatırladıklarımı karıştırarak yazacağım. Sonra! Sonra neler olacak? Zaman gösterecek. Ola ki, iyiye doğru gitti. İşte o zaman, biliyorum, duygularım dile gelmeyecek. Ve ben de yazmayacağım. Dilerim böyle olur. Yoksa ben susacağım. Ben sustukça da duygularım depreşmeyecek. İçimde kalacak. İçime sinecek. Sindikçe de beni bitirecek.

Ey gafil avlanışım!
Ey tez karar mekanizmam!
Biliyorum çok geç,
Yapacak bir şey yok.
Yapılacak,
Veya yapılması gereken çok şeylerin anısına,
Dur durak bilmez duygularım..
Ne olur bana rehber olun.
Olun ki;
BU NETİCESİ,
Ne olacağı bilmediğim,
Bu gidişatta
Doğru davranış,
Sabır ve metanet göstereyim./
……….bileyim.

Alışagelmiş hayattan uzağız,
Dostluklar kurmadık,
Komşuluk bilmedik..
Monotonlaşan hayatın içinde,
Şimdi;
Ben ve O,
Birbirimizi yiyoruz,
İtiyoruz,
Küsüyoruz.
O,
Beni kırıyor, aşağılıyor,
Ben susuyorum.
Ben sustukça….
…..devam ediyor.

Ey umuduna yolculuk yaptığım duygularım!
Ey yapmacık tavırlarımla beni, kandıran davranışlarım!
Ey umarsız görünen yanal hareketlerim!
Sizleri bilirim,
Gelin rehber olun.
Susmalarım kıymete binsin
…….kıymetlensin.
Eh!
DAHA NE DİYEYİM!
Teyyar DUMLU