şiirlerin mantığını ararken...

renkli bir yemeni bağlandı hulyâmın gün yüzüne..
ne bahar ne de kıştı mevsim..
beyazı tozlanmıştı ayak bileklerinin
kâhkülleri çizerken alnıma düşünceyi
kara üzüm gözlerinde çözüldü men/dilim..

saçtı ilhâmı;
toprak yolun bekâretini imâ eden
kadim bir mısradan aldığım mola..

’saf’ sözcüğünün sırrınaydı açlığım ..

genişliyordu tahayyüle
el sürmeden tasavvufa
bakıyordu takvime..
eski zaman sevdası
doluyordu tasvire..

arayışın meçhul kapısında
özenimi bağışlıyor cür’etim..

derinlikte uçsuzlukmuş
suskunluğun mânası..
bulduğumu sandığım ’saf’ lık,
ummanla semânın birleştiği ıssızlık..
icâbetinden muâf
toplanmıştı saf’lar,
sevdanın bab’ı
sarı çölün ortasına..

yürümek kolay değildi gördüğüm netameli düş’te..
varlığımdan boncuk boncuk sesler iniyordu
sırrının kuyusuna,
daha ağarmamıştı gün..

yeniden bağlandı men/dilim..

ağırdı sevda...