Ben ne yapsam, bir avrada düştüm ki
İşve bilmez, cilve bilmez, naz bilmez.
Oturup da, iki kelâm edemem
Sohbet bilmez, hitap bilmez, söz bilmez.

Bir insan olur mu bu kadar nâdân?
Yaşar amma, farkı yoktur mevtâdan
Ne güfteden anlar, ne de besteden
Keman bilmez, tambur bilmez, saz bilmez.

Dengine düşmeyen döşüne vurur
Sevgisizlik her an; yakar, kavurur
Ne geçse eline; saçar, savurur
Tutum bilmez, karar bilmez, arz bilmez.

Gereğince konuş konuşma yersiz
Söylediğin kelâm, olmasın fersiz
Yaşar durur, dört mevsimden habersiz
Bahar bilmez, hazan bilmez, yaz bilmez.

Rahatı çok sever, nefsini güder
Bir çöplük buldu mu durmadan dider?
Aklı yetmez, birde döner emreder
Gönül bilmez, hatır bilmez, tarz bilmez.

Şeytandan aldığı sâdece ığva
Gönlüme, duyguma, vurdu pranga
Tek bildiği varsa; hiç yerden kavga
Yordam bilmez, yorum bilmez, tez bilmez

Sevmeyince gönül dışarı akar
Böyle bir yuvadan, kim olsa bıkar
Poligona gitse rastgele sıkar
Nişan bilmez, hedef bilmez, gez bilmez...

28/07/’11
Hanifi KARA