Gecenin matemine teslim etme yüreğimi
Bilirsin gözlerinden başka karanlık görmemiş yüreğim
Ayrılıklara eş sayma beni,hasrete ekleme

Ben sana hasretim,yüreğim mutluluklara...

Eski zamanların siyah-beyazlıklarında
Mavi umutlarla koşmuştum sana

Aynaların kalleş yalnızlıklarını hatırlatma gözlerime
Sokakların ayrılık kokan yasemin çiçeklerini
Doruklarında beyaz görünen karlarının;
Ulaşınca yürek yakan katran karalığını düşürme yadıma!

Sersemlemiş düşüncelerimin,gözlerini bekleyişlerini
Uykuları haram kılan düşlerinin;
kurşundan beter her bir bakışını düşürme yadıma!

Asla imkanlaşamayacak bir imkansızken sen
yüreğine örülen o koca duvarın
Her bir tuğlasını tınaklarımla kazıdım

Bitmeyen
ama yürek tüketen her duvarını;
sana ulaşacak bir yol görüp tükettim kendimi

Sen daha sonra kanayan ellerimin sızısıyken de sevdim seni...

Gecenin bütün yıldızları küsmüşken bana,
Güne bakanlar senin gibi dönmüşken sırtlarını
ben gözlerine sığındım!

Kim gitse arkasından ağlayan bir çocuk gibi
Senin gidişine benzetmeye çalıştım,kim çıksa şu kapıdan
belki hafifler dedim sızım...

Ama kimse sen kadar olamadı!!!

Hiçbir kimse senin ayak seslerin kadar sessiz basıp umutlarıma
Kapıyı deli bir çığlıkla kapatmadı!

Şimdi kör bir ateşken sen
Küllenmiş sevdanı düşürme yadıma

Bana zerre değer vermemiş olan yalancı yüreğinin,
yansıması olan gözlerinle cezalandırma beni!

Senin dağlarının dorukları uzaktan beyaz görünüp
ulaşınca katran karasıyken,küçümsediğin dağlarım
binlerce kardelene yuva...
Şunu unutma senin dağlarında bir çalı yokken,
Ben soğuk karların altında sıcak toprağımla bir bağ oluşturdum
bütün boranlara rağmen...

Şimdi eski bir yalnızlık ardındaki
Zaman değişiyor,yürekte susuyor zamanla...

Sen bir bıçakla da gelsen yüreğimin dudaklarına
Susan bir sevda açılmaz!

Zamana yenik düşmüşken yüreğim
Açtığın dil yaralarını düşürme yadıma!

(unutulmuş bir yara değilsin,hiçbir zamanda olmadın
ama yüreğim gecelerce geçirdiği uykusuzluğunu yitirip yenilmişken uykulara,sakinleşmişken uyandırma aclarımı...)

Berivan CENGİZ...