sabretmek
geniş adımların iri gözlerine
kendinden emin keskin gülüşlerin güneşi
yanağımda kavrulan iz çilleri
avuçlarda tutulan şehir alır
ilk mavisine beni
başlarda ağır
dualar




küskün pencerelerde unutmuş çocukluğum kendimi
yürürken zamanın alnına
aylardan ocak siyahını kusmuş aynalara
ayazlarda donan hüzünlerin uzağında
anıların sesleri
kurt uluması
beşiğimde sahipsiz
dağlar



kaçarım
kaçarken
kıyılarda dinlenen suyun kavgasına karışır
ellerimde koca koca taşlar
suyu vururum
içinde ölen
balıklar
güneş bütün rengini toplar tenimden
ve gece doğmadan esmerleşir yüzümde
yine yeni hayat bulurum
yıkıldıkça yankılardan
kendime



düşündüm
nabzımın kanat çırpınışları zayıfladıkça
kapandım bir aşkın sır vaktine
kanımında kimseler yoktu
kıyamet uzattı başını sessice
biri kadın
diğeri erkek
kendilerinin yerine
geceyi vurdular




hançerlenmiş yönümde
kuşkulu odalar
gidenlerin bekçileriyle donatılmış
karanlıkla birlikte yere düşen
ıslık sesler
boşalıyor güneşten
saf duruşlu saatler

rengimi ver bana




yoklama zamanı
toprağa devrilen yüreklerdeki kızgınlığı
akşam serinliğiyle gelecek
sabahlara uyanan
yüzümdeki
çillerin