-e rağmendir bu şehirde yaşamak...
gitmek istersin bırakmaz,
yapışır ayağına asfalt sakızı gibi ..
bir güle razıyken bu diken tarlasını sevmek için
sevdirmez,
çünkü -e rağmendir bu şehirde sevmek,
ne zaman sevmeye kalksan isyan çıkar, kan çıkar..
patlayıverir bir ihanet bombası..
sevemezsin...

her şeye rağmen sevdim, güvendim...
sonuç mu?
bahara rağmen kurudur bu sehirde otlar
göz alabildiğine uzanan bozkır şahidim,
kaderi şehirle çürümektir doğan her çocuğun,
toprağı azimle yaran her filiz gibi,
zaten bulutlar bu şehre ancak azap için gelir,
çünkü inançlarına rağmendir ahalinin hayatı...

gün gelir bıkarsın şehirden,
kirli bir gömlek gibi çıkarıp atmak gelir
bedenini saran şehri...
kendini Azrail ile -belki iblisle- aynı masada bulursun,
içindeki sonsuz yaşama ve yaşatma isteğine rağmen,
intihar kurtuluştur lakin haramdir,
bir gün dağları barıştırmak istersin
toprağın çürütücülüğüne güvenip,
bir gün azap bulutlarını imdada çağırırsın
bunu ancak su temizler deyip,
sen sen ol bu şehirde güvenme kardeşim,
ne aşkına güven, ne dostluğuna güven...
zira -e rağmendir bu şehirde güvenmek.
hafiyeler takmak zorundasın en sevdiğinin peşine,
belki onu şehrin şerrinden korumak
belki kendini onun şerrinden korunmak için.
öyle ya belli mi olu kime bulaştı
şehrin kuduzu...
zira bu şehirde ilk kurşun en yakınından gelir
arkanı dönmüş olmana rağmen...

bu şehirde -e rağmendir nefes almak bile,
kömürden havasını solursun...
iğrenmene rağmen
dedim ya -e ragmendir bu şehirde yaşamak..
yaşamak dedimse; tanımına uymayan bir yaşamak