Parsellere bölsünler şu gönlümün coğrafyasını
Çapraz ateşlere tutsunlar gövdemin omurgasını
Utançlara bölünüyor ruhum, asırlardır yarımım
Halsiz bir düşüm kendime, tut elimi düşüyorum

Bir yalan dünya ekranda, utançları da kanıksadık
Soysuz bir resim çerçevede, bir eker, bin çarparız
Yıktık hanları, hamamları, kör karanlıkta aynayız
İnsanlığımız nerelerde, ölümlere bile kahkahayız

Kim doyuracak gözümüzü, yalan ırmakları kurudu
Suyun derinine yuva yapıyor kuşlar, tükendi umudu
Unuttuk öz değerlerimizi, üçe beşe sattık soyumuzu
Nabzımda deli bir çarpıntı, yağsın kıyamet yağmuru!

Saydam inilti dudağımda, akıbetimiz yatar musallada
Ateşi boşuna bulmuş insanoğlu, yangının hası ruhta
Zincire vurun şu gövdemi, ölüler yas tutuyor mezarda
Karıncalar doyurur beni, mutluluk helvası olmuyor sabırla

Yırtık mintan, yamalı entari ile büyüttük biz özlemlerimizi
Kahırlı oylar atmadık kutulara, kirletmedik hiç nehirlerimizi
Boğulduk bir karış suda, duyuramadık kimselere seslerimizi
Yaşam kayıyor avuçlarımızdan, erken yırttık yaşamak biletini

Yılkıları da topladılar, dörtnal koşumlarla gidiyorlar sonsuzluğa
Kirpiğimde asi bir seyrime, sahrayı da satıyorlar üç beş boncuğa
Hüznümün adresini de unuttum ben, elem ekiyorlar kara toprağa
Bir karış yer kalmadı dostlar, el sallanmıyor artık kuru mutluluğa.

Selahattin Yetgin