seni öyle çok yitirmiştim ki
farketmezdi varlığınla yokluğun
alıp götürmüştü sanki seni
gizli bir el bilinmedik yerlere

seni öyle çok yitirmiştim ki
gözlerin sanki o gözler değildi
el ele tutuştuğumuzda
kanatlanıp uçan sanki biz değildik

akşamın hafif karanlığında
yokuş yukarı bir patikayı tırmanırken
yol kenarında bulduğumuz çiçekleri
bir birimize verme yarışına giren
sanki biz değildik

seni öyle amansız yitirmiştim ki
bir şey duymayacak kadar seni gördüğümde
kalbimin atışları aynı kalacak kadar
vedalaşırken sana sarıldığımda

öyle müthiş yitirmiştim ki seni
aklıma gelmeyecek kadar günlerce
sesini duyduğumda yüreğim hoplamayacak
içim burkulmayacak kadar seni üzdüğümde

ışıl ışıl kıpırdayan pırlanta gözlerin
bir anı bile değildi fi tarihinde kalan
sana biricik kuzum diyen
seninle dünyanın en mutlu kişisi olan
sanki ben değildim

çok şükür çok şükür
çok şükür ki sona erdi bu kâbus
sen yine bendesin
sen bunu bilmesen de
kalbimdeki eski yerindesin

duacıyım bir şarkıya seni bana getiren
hani bir şarkı vardı ya
içim ürperirdi sen okurken
içinde sevgi de vardı umut da
ama onu sen okuduğunda
şarkı değil bir büyü olurdu ağzında

işte o şarkıyı dinledim bir daha
hiç kimse senin kadar güzel okumasa da
senin yorumunu getirdi bana
sen kulağımda çınladın bir ışıltı yağmuru içinde
sanki hiç kaybolmamışsın gibi
yine kondun yüreğimin tam üstüne