şehrin gürültüsü uyanıncaya kadardı hayatın sigortası !

kimi kırıklarını toplar caddelerden
ellerini kanata kanata
kimi de aynaya düşen sûretini tokatlar
yalnızlık korkusuyla

dağınık yatağından kaldırılarak
ayağa dikilir karanlığın o koca meşâlesi
yavaş yavaş çıkartılır üstünden
boyası akmışçasına soluk olan cübbesi

içindeki çekmeceler boşaltılmış , külfetinden kurtulmuştur artık urban

güneşin eteğine saklanan mavi
nefesi mahkûm edilmiş rüzgara karşı şimdi
emânete bırakılan gökkuşağının salıncağında aralarlar gözlerini
birbirinin aynısı gibi

toprağı çiğneyen adımlar , âsumanın nû duruşuna seyirci

yüzünün duvarları dökülmüş bakışların
sıvası da çatlar
kurşûni renge boyanmış tenin ceplerinden düşer kırmızı
şakağında kinâyeli kaçışların gizleri

gün rötuşlanmamış her masalın gerisinde
bırakılan kalıntıları dağıtmakta
saat kimliğe vuruyor
yol kılavuzunu arıyor sanki

şehir bir eşkiya
ve gördüğünü çıkarıyor pazarına

keşke !
keşke taşmasaydım yatağımdan yatağına

13/07/2011
10;40
eMİNE