12
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1644
Okunma
ölüm(ü) kovalıyor(um) uzun zamandan beri
uysal bir kedi gibi eteğindeyim yine
artıyor kül birikintisi içimde
sanki, hep bana denk düşüyor ekmek payı
taşıdığı hüznün
soğuk ürpertisi esiyor üzerimde
bir miskinliğe düşse(m)
işitmese(m) söylediklerini
olmuyor /olmaz
rüzgârın dili poyraz
savrulmalarım bildiğim yere
çözmek istediğim düğüm
yakın yanık yankıdan gelen
karaya demir atmışlığı
yaşam
akışına götürüyor denizindeki sandalı
suyun yüzeyindekini görse de göz
göremiyor derininde olanı
dünyaya ters bakışı
öğreniyorsun tersine döndüğünde
sonra giderek
bir ipekböceği sabrı
ve sakinliğine büründürüyor hayat seni
uyuşuyorsun acılarla…
Hâdiye Kaptan
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.