Varoluşunun Varoşu

son kokuyor oda dışarısı artık yok sanki
her şey kısa aramızdaki ara hariç
kalbin durması her zaman ani
yüz yıl sonra da olsa
tanıdık bir duvar dibinde...

heceleyerek yaşıyorum özlemeyi kan ter içinde
yokluğunun yorgun hastalığından korunmak için
bunu ben istemiş olabilirim zamanlar dışı
başkalarının gediklisi kıyı düşkünü gölge izi
anlamaya çalışmadığın kanımın akış gerekçesisin
haykırdığım bu serçe üşümesiyle geliyorum
ulaşamamaya...

gergin kışlar gecesizken kızıl yüzümde
yorgan altı kekre uykusuzluklarla bastırırdı sabah
yanımdan geçen hiçbir sen bakışların olmazdı
acılarıma ve başbaşa anılarımıza saygılı
başkaları olurdun başkalarıyla
şehir öğlen sıcağında ve ben hep sinemasız
bakmamaya özen gösterirdim
bana seslenmeyen bana seslenmelerine...

kara kuru yağmurlar mutsuzluğun tek moraliydi
göz pınarlarında ıslanmayı öğrenmişim bir kere
bir tek mutsuzluğumdu sen harici içime çektiğim
isterse bej bir kansere dönüşsün artık yaz başlangıçları
ses ve tını korkulu kabusların ortasındayım
eve benzer sokaklarda kendimden kaçıyorum
bir o zaman ellerimden tutuyorsun...

ağladığım ağlamak değil ağlayışsal isyan olmalı
güldüğüm gülmek değil
nefesinle sadece bir ikindiye rastlarım ümidi
düşüncelerim suya düşmediği için
kaldırımların gücü yetmiyor kavuşmak yorumlarımı şaşırtmaya
bütün taşları ayakta sonumuzun
sana koşarak yalınlaştığım bu durağanlıkta
bir kez daha varoşu oluyorum varoluşunun...

Kağan İşçen