Penceremin ıssızlığında cama kenetli gözlerim.
Dışarıda renk cümbüşü var, alabildiğine coşku.
Güzel bir yaz sabahında, ıslattığım camın gerisinde,
Yine her zamanki yerimde, sessiz gemimdeyim.

Maviler akıyor ufukta,
Deryadan semaya, semadan deryaya.
Bir döngü ki ruhumu sarmakta…
Az ilerde ağustosböceği konseri,
Camın önünde öfkeli insan sesleri…

Biliyorum; yine gece olacak bir zaman sonra,
Karanlık nehir, yıldızlar doğurup fırlatacak,
Umut oyuncakları sunacak bana, çocukluğumdan kalma.

Akıyor zaman, gitmeye yakın artık yaz.
O’nun çilekeş odasında dolaşan hüzünlü ruhumun,
Ulaşamadığım telefonlarının,
Yangınlarımın sonu artık…
Bugün, özlemle beklediğim, doğum günü O’nun.

Ah be dostum! Ne gerek vardı teselliye?
Yalan söyledin bana uykusuz sabahlarda.
“Hadi hazırlan” dedin, “Kutlayalım birlikte”…
Kutladık ya sabahtan, öfkeli gök gürültüleri eşliğinde.
On dakika kaldı günün bitimine
Ve hala umut aşılamaktasın;
Sağlık diline!
Gelmez dostum gelmez!
Kaldım ektiklerimle.

Hala umut vermektesin be dostum.
Demiştin ya “Arada bir ay bile yok”.
Hani birlikte kutlayacaktık benimkiyle?
İşte beklenen gün; bugün benim doğum günüm.
Saat 23.59! Kaldı sadece bir dakika.
O yok, can dostlarım yok, akraba yok, arkadaş yok…
Müzik yok, mesaj yok, telefon yok, kutlama yok.
Haydi şerefe! Şerefe! Şerefe!

Ah o gurur… “Hatalıyım, affet!” desene…
Demez misin? Haydi, öyle ise türkünü söyle.
“Eğilmez başın gibi, gökler bulutlu efem!”…
Eline ne geçtiyse?