Her sabah güneşe merhabalarımı salardım.
Kızıllığıdır kan çanağı gözlerime bulaşan güneşin.
Ayazı ciğerlerimde hissederdim,
Kuşlar uçamazdı yuvalarından,
Buzlar çatırdardı yerimden kalktığım zaman.

Bir tek yüreğim,
bir tek güneş
ve bir tek mavzerim uyanıkken;
Gecenin katran karası ruhunda, ihanetler besleniyordu.
Bunu bir atalarımız biliyorlardı, bir de biz.
Biliyordum ki alacak can bekliyorlardı
adı Türk olan…
İçecek kan bekliyorlardı.


Cudi dağlarında
dualarla sıvanmış
mermiler harcıyordum.
Sustuğunda silahımın;
biliyordum can vereceklerini bebeklerin.



Her sabah görürdüm doğuşunu güneşin,
Her akşam batışını.
Yıldızları sayardım bir bir;
Ne zaman bir noksanlık fark etsem, ağlardım.
Ben ağlardım,
analar ağlardı,
çocuklar ağlardı.
İşte o zaman daha bir kavî basardı tetiğe,
şahâdet parmağım!
Silahımın namlusu daha bir öfkelenir,
Daha bir ardı sıra salardı mermileri.

Sayısız gecelerdir uyumamışım...
Bilirim ki ben uyuduğumda;
Bayramı olur ihanet sürüsünün.
Bilirim ki yine dönecektir namluları
ülkemin yüreğine.
Bu yüzdendir ki bildiğim tek şey; uyumak yok!