Bu günlerde dahada fazla kaçıyorum yüreğimden.
Yolda görenler beni işaret ederek sizin mi? diyor.
Tanımamazlıktan geliyorum.
Yoldan geçen eli çantalı bir teyze ellerime tekrar tutuşturuyor.
Bazen köşeyi tam dönerken.. Ohh çekerim bir kuytuda.
Oysa son bir hamlede bana koşma çabasında.
Onca yaraya rağmen uslanmamışçasına.
Acaba diyorum bir yere atıp intihar süsü mü vermeliyim?
Atarlar mı acaba beni sevda (azap) karakoluna?
Evet. Evet. En iyisi intihar süsü vermek.
Zaten haberi belli manşetleri süsleyecek.
Sevda kurbanı bir yürek !
Ya da bir cami avlusuna bırakmalı.
Kimse yokken.
Ortalık sessizken.
Yine mi fiyasko?
Kimden yardım istesem, kime feryat etsem?
Ayşe teyzeye bırakıyorum. Bakamam diyor.
Ev sahibi desen mendeburun teki.
En iyisi kimsesizler yurdu bu yüreğin yeri.
Hani olurda sahiplenir hayır sever birisi.
Olurda oda mutluluğu tadar belki !


Hakan ÖzaLp..