İnsanlar yoksul, çocuklar aç.
İnanın bir lokma ekmeğe muhtaç.
Yalvarırcasına bakıyor bize,
Kocaman açılmış simsiyah gözleriyle.
Farkında mıyız bu sessiz çığlığın?
Farkında mıyız inleyen dudakların?
Kuruyan, çatlamış, mecalsiz ellerin.
Dokunsan düşecekmiş gibi duran,
Bir deri bir kemik kalan bedenin,
Titreyen incecik bacakların.
İçecek bir damla suyu yok,
Susuzluktan çatlamış toprak.
Hayvanlar ölüyor, insanlar ölüyor.
Kalmamış yeşil bir tek yaprak.
Burası Afrika, burası Sudan, burası Etiyopya.
Teni de talihi gibi kara insanların vatanı.
Açlık ve sefaletle boğuşan,
Yaşamını tadamadan hayata veda eden,
Akbabanın arkasında ölümünü beklediği,
Minik yüreklerin vatanı.
Ayrı olsa da fark etmez dini,
Onlar bir can, onlar insan!
Ne olur farkında ol onların.
Ne olur uzat yardım elini.
Bir lokma ekmek de sen ol sofralarında.
Bir yudum su ol bardaklarında.
Umut ol yarınlarına.
Unutma onları!