ebabilleri hatırlarım hâlâ
anka kuşları dövünürken ayaza
böbürlenerek yürürdüm yarınlara
erken bahar giderdi çabucak
öykünüşü kalırdı kalın ahlarla
ilkyazda sobelenmişti nefesim
tek tarımlı dillerin öğüttüğü sevda zamanıydı vakit
daha girizgâhında düğümlenmişti nefsim
daha icat edilmemiş elbisenin sol düğmesiydim
işte ben seni hiç sevmemiştim!





gülen dişlerimin parlayan yanıydı sevmek
güle batan dikenlerin kırmızı şulesiydim
bertarafı zor düşlere uyumuştum
belki çıkmazlara isim koymayı unutmuştum
ben bir semaverdim
ve sayende ayakta ağlamayı öğrendim
acı dolduruldukça içine
akmayı, içine doldurulan şevkle...

ben bir semaverdim
hani altı üstünden geniştir kafesi
yanar o sadece, ısıtır demini
umurunda olmaz hani
baştacı bilmiş bilmemiş kıymetini!




bildin mi hep merak ederim
sana yeknesak gönül değil
ulufe niyetine koca bir sema vermiştim
ben seni hiç sevmemiştim!




alaboran düzayaz karmaşık tezatlarım oldu sonra
ve turnalarım, uzaktan anlaştığım
kapıyı çalıp kaçan güz kuşlarım
yokluğunda
maviye hep tanıdık simalardan ulaşırdım
kavli para etmez rüyalardan
seni, ıssız çöllerde boşa kürek çekerken hatırlarım nedense
parankima gidişlerinin yalgın vahasında mesela
mesela yüzüme çarptığımda suyun damlalarında
seni öksüz hararetlerin buğusunda
ve kıyamı bol akşamlarda sevdim en çok
cinaslı cezirlerin ret vurduğu tokatlarda...




dayanmaya çalışmakla
yokluğuna alışmak arası gidip durdum
dünya yuvarlaktı
her kaçışım bir yanından yanaşmaktı!
kaburgasız uykular yamanırdı
rotatif tekerlemeler, uçurumlara
diyarının teri bırakmazdı ama
ezbere başlar ezerek biterdi
kendini kandırma seanslarım vardı
- bu kez temelli gitti galiba! başlangıçlı
gözlere zil çekilirdi ceza olarak
kulaklar patika yortuları kırıntılardı
-umursamıyorum bile! defol! uyurdum
bir müddet yasaklanırdı adın
ve
yas aklamakla yaş aklamak arası uyanırdı sabahlar!..


ben seni hiç sevmedim kadın!






ToprağınSesi