Kaldı dediğinde son dem,
Çayımın eriyen şekeriydin sen.
Gidişin ahmak bir zevale denk geldi
Ama,
Değerinden hiçbir şey kaybetmeden,
Satırlar boyu özlemimsin hala.
Yakmadığım ışık kalmadı gökyüzünde,
Adını anmadığım sokak adları...
Ömür durağına gittiğin gün vardım,
Seni unuttuğumdur en büyük yalanım...
Bir köşe başında,
Karşıma çıkacakmışsın gibi geliyor hala.
Elimde son eserin, kırık kalp.
Ne garip,
Hepsi bende de,
Bir parçası kalmış sende.
Aşkın adını sende öğrendim ben,
Sende yaşattım.
Şimdi seninle birlikte gömüyorum,
Gözlerimin yaş denizine...

Düş kırıklığın uğratıyor beni,
Ettiğim duaların ulaştırmaması bana seni...
Bir takvimin suretinde tükeniyor,
Soluk alışlarımız.
Bir daha aynı şeyleri yaşayabilmek için,
Yok şansımız...

Git demek ruhun istediği melankolidir,
Kal demek ise bencillik...

Gelsen affedecek miyim?
Gelsen dönecek miyim tekrar hayata,
Kendime bile bu kadar küsmüşken?
Sen diyorum,
Gerisini getiremiyor yaşadıklarım...
Özlüyorum kahrolası kokunu,dokunu...
Ve sen bilmiyorsun,
Bilmeyeceksin gecelerce yandığımı,
Hala sana ağladığımı...



Elif SEZGİN