Yarına Umarsız

yorulur birgün kaçamaklığı düşlerin
sırma saçlı çocuklar gibi uyumayı özlemle anar bitmek
göğsümdeki ağrının ana temasında gizlenen onurumsun
kurak kış bunaltıları yapışınca yakama...

saçma bir yaklaşımla açılır ardında olmadığın kapılar
ucunda olmadığın hiçbir sonun sonrası değilim
çok sesli solo yapardık sığırcık ürperişleriyle
kirliliğine göğün
senin için değilse sahtedir dağ başlarını merak etmek
uzak köylerin gölgelediği ayrılıklar
kan köpüklü...

çınar sakinliğindeyken bütün zamanlar
düşlerimde köprüler eskittim yanaklarının ışıltısına
düşer gibiyim üstüne sensiz yazların aynalardan uzak
kımıltısızca bir gidiş olacak bu defa
tek katlı eski evler gibi terk edilmiş üzgün
ama onurlu
çok sevdim nefes alışındaki ürpertiyi...

içimde anılar yılkısı soluksuz susuşun
boyasız duvarlar kadar vakur edalı
susuşunu bile özledim rüyamda renksiz
ve dünyaya vefalı acılar çektim
ağzının açlık kokusunu eşeledim
toprağımın toz zerreciklerisin
sendeyim lime lime kesintisiz...

yarına umarsız çocuklarlayım çipillenişine
sözcüklerindeki hep en son imlada
beni koyverdiğin uçsuz bucaksız yolların ortasında
kalem gibi ağaçların yüreğime batmasıyla uğraşıyorum
yaşam dallarımdı saç tellerin
n’olur eğil bak çıtırtısına gazellerimin
ayaklarına dolaşsam da gene birgün...








Kağan İşçen