Sen öldün ya baba,
Ya ben ne haldeyim duy!
Kapısız penceresiz evrene konuk
Elemler gölgeler kuytu yüzümü;
Bir ışık sızsa da anılardan
Sevgi tüten bacaların koynunda
düştür uyumak...

Bu dünyada varolmanın sancısını,
Çığlık çığlık duyarak iliklerimde
Ve gündüzümde tepinen bunaltılardan özge,
Korkular enjelektelenmiş geceler yaşarım.
Yarınları illletli zamanları
güçtür aşmak...

Acılara kalkan olsa da direncim
Evine götürebilmek için ekmeği
Peşinde parçalanırken gördüğüm
umarsız ananın
Küçücük bedeninde volkanlar kaynayan,
Doktorsuz ilaçsız bebesi,
Nice ezer yüreğimi nice
Ancak
Çevresine kör gözleredir
duyarsız yaşamak...

Şimdi sen
Bilmediğim gerçeklerle yüzyüzesin
-acı da olsa-
Bense ,yalanların,sahtekarlıkların kapısında
Sürüp giden bir kargaşadayım.
Dünyalarımız farklı değil mi baba?
Yalan dünyadaki yalanları anlatsam da
Nedenini zordur anlamak...

Meliha KAR
1991 (Pastel Umutların Albenisi kitabımdan)