Saçlarım toprak kokardı bir zaman;
Annem yağmur ağlardı saçlarıma..
Ve o mevsim;
Yağmurlar toprağa yağardı...


Her saklambaçta, mutluluk sobelerdik..
Kör/ebeye kollarını uzatan hayallerdi,
Biz baştan ayağa
Hayaldik...


Bayramlar kalabalıktı bir zamanlar..
Camiler boşalmadan, ağza lokma atmak,
Bir vicdan yarasıydı,
Anne tebessümünde kabuk bağlayan..
Komşu kapısında verilen mendili,
Bohça yapardık şekerlerimize...


Gün geldi...


Hayallerimizi doldurduk bohçalara,
Düğümü kırka tamamladık;
Bir daha dolanmasınlar ayaklarımıza diye..
Biz yemeğe hiç ara vermedik..
Duyduğumuz ezan sesinin vaktini,
Takvimlerden öğrendik..
Her lokmada ’besmele’ köhneleşmişti artık,
İçtiğimiz her suyu, aç şeytanla paylaştık..


En kuytu köşelere, sakladık ruhumuzu;
Ama her defasında, acıya sobelendik..
Az gitti, uz gitti, bir ömür, kaç güz gitti;
Elleri dokunmadı kimseye..
Açtı gözlerini kör/ebe,
Hepimiz gerçektik...


Saçlarım toprak kokmuyor artık..
Ve yağmurlar, denk düşmüyor topraklara...

Betül Yüksel...