Dinmiyor yılların hicranı
Sinemi kuşatan firkat sancılar, yalnızlığımın sessiz çığlıkları
Umut beslediğim şafakları, nazar ettiğim sabır lahzaları, kanaat dileyen acıları
Hangi eşikte nefeslenmeliyim ve kapanan o kapıların yeniden açılmasını beklemeliyim



Yüreğim sessizce ağlıyor
Hazanlaşan soluklarım takatsizce kanatlarını çırpıyor
Gözler umutla yakarıyor, fersizliği şevkine geçit vermiyor, boyun büktürüyor
Ruhum suskun, kalbim kırgın, onca kalabalıklar için de yalnızlığım içimi sızlatıyor



Neden bu halin içindeyim
Sanki ummalar özlemindeyim, sahraların nazarında ne kadar biçareyim
Ellerimi açıyorum, kalbimi yokluyorum, zihnim,i vermeye çalışıyorum, ağlıyorum
Sanki yolunu kaybetmiş bir nefesim,haşyetin eşiklerinde büyümüşüm, dayanamıyorum



Heveslerim yorgun,argın
Umüt beslediğim lahzalar sanki en büyük korkum, zemheriyi anıyorum
Nereye baksam, kalabalıkların meramını hakkıyla anlasam ve bizarlık yaşamasam
Hüzün halinden ümitle çıksam, hicranın vahasından sürurla nurlu aydınlığıma ulaşsam



Her nefesin bir derdi var
Peki, sahipsiz olan hangi nefes felahı arzular, yeis içinde bulunmak ar mıdır yar
Hasretin ruhuma bahşettiği bir asudelik var, içinden çıkılnmayan zamanın şadı ne har
Nar, korkutmuyor, biçare olmak yıldırmıyor, gönül maşukuna umut besliyor , yakarıyor




Mustafa CİLASUN