Dilencidir Abbas Oş, Bağdat’ın en zengini!
Öyle kolay sanmayın, düzmek dünya dengini.
Şehirde bilmeyen yok Abbas’ın şöhretini
Dilencilikten yapmış; mal, mülk ve servetini.
Ününden istifade etmek için bir sefil(?)
Bir Ramazan, hamamda Abbas’ı avlar gafil!
Abbas henüz oturmuş sıcak mermer taşına
Bizim sefil dikilir hemen yanı başına:

“Efendim, çok şanslıyım, nihâyet size erdim
Bendeniz dilencilik yapmaya karar verdim!
Keyfinizi bozduysam kulunuzu affedin!
Şu mübârek geceler hürmetine lütfedin
Soylu sanat(!) nerede, nasıl icrâ edilir?
Bilirse bunu ancak, siz gibi asil(!) bilir
Usulü, erkânı ne, bana da bağışlayın
Çok minnettâr kalırım, lütfen söze başlayın.”

Şüphesiz bu girizgâh Abbas’ı zevklendirir
Ağzı kulaklarında, iştahla cevap verir:
“Pekâlâ, öğreteyim, dinle beni bir zahmet
Başlıca üç kural var kulağına küpe et.
Bir, nerede; iki, kim; üç, ne olursa olsun
Dilenmekten çekinme, dilen ki, kesen dolsun.”

Toy dilenci Abbas’ın elini hemen öpmüş:
“Allah rızası için… Lütfedin, birkaç gümüş.”
Abbas şaşmış: ”Burası hamam, değil ki hanya!”
Sefil: “Usta, nerede olsa, iste dedin ya!”
Abbas: “Ben de fakirim, baltayı taşa vurdun!”
Sefil: “İkinci kural; adam seçme diyordun!..
Abbas: “Fesuphanallah!.. Şu kurnanın başında
Param yok ne vereyim, tas ve tarak dışında!”
Sefil: “Mirim, üçüncü kuralı mı bozayım?
Ne olursa onu ver ben ona da razıyım!”
Dinleyenler hayrette; Abbas’sa aptallaşmış
Sefil, tas ve tarakla oradan uzaklaşmış.

Abbas o günden sonra mesleğe tövbe eder
Soranlara da: “Tası, tarağı toplattık!” der.