Kimi zaman küstüm hayata,
Elde edemediklerim bir yana,
Bir acı vardı yüreğimde,
Beni dertlendiren,ağlatan,
Söküp atamadığım acılar...
Gözyaşlarımla birlikte,
Bir burukluluk dökülüyordu içime,
Engel olamadığım,yenik düştüğüm,
Uzaklaştıramadığım kalp buruklukları...
Mutlu olmaya,
Mutlu görünmeye çalıştıkça,
Hep bir yanım eksikti.
Az ya da fazlaydım akranlarımdan.
Fazlalığım bir nimetti.Azlığımsa,
Başkalarını her durumda düşünürken,
Hayatın bir anında karşıma çıkan ve,
Bana gerçekleri hatırlatan ilgisizlikleriydi.
Meğerse bi düşünen bir Allahın kulu yokmuş,
Yalnızmışım,yapayalnız...
Acılarımı bilselerde,
Derdimi bilselerde,
Ben yokmuşum,yalnızmışım her yerde...
Ben hep bu yüzden ağladım ya,
Ben hep bu yüzden naçardım ya,
Gerisi günahkarların boynuna.
Ne olursun gecenin sessizliği,
Beni de al koynuna,
Acıları bir bir unutayım.
Sonra dolunayı yiyelim beraber,
Sen yemiş gibi yap,
Ben gerçekten yerim ama,
Hayat ve acıdan bu kadar gam yemişken,
Onu da yerim,ne olacak.
Eminim ki dolunayın tadı,
Acıdan güzel olacak.
Üzüntümden dolunayı bile yerim,
Bilir misiniz beni bu kadar üzen,
Yalnızlıktır belki de,
Bu kadar dertlendiren...
ALTUN VURAL