YALNIZLIĞIM MAVİ BENİM

Yalnızlığı maviye boyayalım
Silelim karaları…
Hem mavi çoğaltır da yalnızlığı.

Bak yalnızlık gelmiş sana!
Hadi misafir et, dinlendir onu…
Yalnızlık var ya, kendinden yorulmuş.
Dinle yalnızlığı, kulak ver sesine
Neler de anlatıyor sana…

Biliyor mu sen onu mavine boyayacaksın,
Umutlarınla onu süsleyeceksin?
Hem bilir misin, ben de maviyim
Umutlar gibi?

Yalnızlık sana mı geldi demiştin?
Hoş karşılasaydın onu…
Sor ona; kimlerin sevdasına tanık olmuş,
Kimler onu gözyaşlarıyla ıslatmış?
sor ona; hangi ayrılıkta en çok üzülmüş,
Acaba elleri üşümüş mü?
Donmuş mu yüreği, ya da aşkı görüp yanmış mı?
Sor ona; ister mi benim mavimi?
Hem benim umutlarım gülümsetir onu…

Üşüyor mu hala? Tut ellerini de üşümesin.
Ona ısınmayı öğret, sonra da sevmeyi…
Ama yavaş yavaş öğret ki, korkmasın yalnızlık.
Sonra, eğer ki korkarsa, sana kusar!
Neyi mi? Herkesten topladıklarını…
Acıları, karaları ve ayrılıkları…
Düşün! Heyben taşır mı artık acıyı,
Bir ayrılığı daha kaldırır mı yüreğin?

Söylemedin mi ona; sen mavisin
Ve onu da maviye boyayacağını?
Sen gibi… umutların gibi, o da mavi olacak;
Sevgi kokacak, sevgi…
Ben maviyim ya, yalnızlığım da mavi benim...
Hatice Nilüfer Karataş