GÜNEŞTE YASTA
‘’Zamansız Ayrılık’’

Kaç kez? Seni seviyorum dedim; bırakıp ta gittin.
Bende seviyorum deyip hülyalarda yittin,
Kara bulut gibi sen gözlerime perde perde indin.
Kurudu göz pınarı ağlamaz,
Yalan sözleri kulak duyamaz artık.
Ben seni seviyorum derdin!
Yar uçurumlara beni yiterdin.
Gözlerime ince mil olup gerdin.
Giderken kalbimde sen varsın diyemedin.
Daima kalbimde yerin demedin,
Ağlardım gecelerin ayazında güneş doğmaz
Yıkılan kalpte gururda mı olmaz?
Vicdanımda sızı perçinlemiş köz olmaz.
Ben şimdi geçerlerin ayazında ağlarken;
Güneş benimle yasta!
Yıldızlar sönmüş zifiri karanlıkta.
Kaldırım taşları dikenlerle süslenmiş,
Ayaklarım kan içinde,
Mahallenin çeşmesi akmıyor!
Hep yas içinde…
Susuzluktan dudaklarım çatlamış.
Serim kan, ter içinde.
Yirmi ikiye üç basamak hala yerinde duruyordu.
Yürek enkazın altında kalıyor.
Sol yanım kan ağlıyor,
Bir yanım uçurum, sol yanımda sensizlik,
Zifiri gecenin karanlığında,
Kaldırım taşlarındaki tikene aldırmadan,
Yürüdüm o dar sokaklarda.
Aradım seni gecenin ayazında.
Dar sokakların çamuruna aldırmadım.
Giydiğim beyaz elbiseyi umursamadım,
Ezdim! yüreğimi sana varamadım,
Yar senden sebep hesap soramadım,
Aradığım umudu sende bulamadım.
Kim bilir sen hangi kollardasın?
Seni seven çaresiz bendim.
Aşkımı, gururumu şimdi ilk kez yendim.
Seni seviyorum demekle başladı her şey,
Karanlığın pusunda gitti artık tüketilmiş zamanlar
Kulaklara küpe oldu söylenen tatlı yalanlar,
Yanlış mekân ve yanlış insandasın,
En iyisini sevmem oda sansımdan her şey.
Bırak artık her şey bende kalsın.
Âlemde sevgi denen sözcük yalanmış,
Aldandım o tatlı sözlere
Kandım yalandan gülen gözlere.
Viran oldu kaldı dünya artık bizlere,
Zifiri karanlığın pususu bitirdi her şeyi.


Hayat denen koca bir âlemdi.
Kulaklarım hep tatlı söze delindi;
Güle uzattığım kırılansıca elimdi!
Şafak taç takmış o senin gibi gelindi.
Yaşarken ölüyorum.
Dünyayı gören gözü oyuyorum,
Şiir yazan eli artık kırıyorum,
Ben kendi dünyama dönüyorum,
Sana elveda diyorum.
Yalanlara veda…

OSMAN TÜRK ASLAN 20.08.2007