yakın uzaklarım vardı seni unutmak gibi
sen göçer misin ufkumdan ki saçlarım ağarsın
ağaçlar yaprak dökerse bilirim gitmişsin yine
yinelemelerimde hep o soluksuz
hep o üstün körü o aynı mevsim
akşam olur da üşürüz ya ağaçlar korur çocukları
öylece seviyorum seni
en sade gezmelerden yarasız dönmek gibi...

çocuk halin olurdu yanaklaşırdın
kirpiklerin vücutlaşırdı
sadeleşirdin gözyaşlarının yaşam sebebi gibi
tuzlaşırdın puslu değil
aşardın zamanı
aşardın
çocuklaşırdın
sarardın dokunsalar ağlayacaklığımı...

ihanet ediyorum uyku kaçamaklarıma
son sonbahar kadar hesaplı bir güzellikle
ölümle ayrılık dağlanmışlığım için sözleniyor
aynılaşıyorum
tetiğe basıyor kapkara gözlerinin yokluğu
aynılaşıyorum gitmekle...

gün geldi yaprakların üşüyen o sarı aydınlığı da terk etti
düşünmeden yankısızlığa düşen mecburiyetlerimizi
ağaçların bize susuşu bol kemanlı bir sustalıydı
ince ince doğrayacak yıllarımızı…




kağan işçen...