Bir balığın silueti geziyordu duvarları, dalgalıydı çerçeveler
İnsanları, okyanusların derinliği gibiydiler…


Küçük balık sürülerinin eviydi örtülerin pilileri
Kim geçse önünden pullarını dökesiye dans ederlerdi…


Yosunlarda kapanırdı gözleri, tıpkı yastığı insanın kirpiğine değer gibi
Sabaha, ayak uçlarında biten Ay’dan elbise dikerlerdi…


Gitmeden önce sevgilisi saçlarını örttüğünden
Oda üşümezdi…





Deniz kadardı sabahın her ışık damlası
Yalın bir mavi duyulurdu martıların gölgesinde
Rüzgârla öperken yanaklarını, severdi gülümsemesini göğün
Bu yüzden silinemeyen gözyaşına karışırdı suda yüzgeci…





mayıstı,
akşamdı…
Güneş vuruyordu gözlerinden
Sesinin dalgasındaki balıklara gümüş soluyordu…


…


Dünya bir pencereyken sonsuz evrende insanlar daha derindiler…



Duvarlarını çizdiğim bu odanın ‘ ayna ayna pullarımla’ demeden;
seni göstermeye tuvale dizildiler


Bense Ay’a yakamoz borçluyum…






ezgi ç.
15.05.2011