Bakıyorum Hayretle

sır dolu bir öğle vaktinin kıyısından geçerdik
belki de hiçbir çocuğa ve çocukluğa özenmeden
gemiler uzaklardan el sallardı ama hayal değillerdi
bakış açımıza göre birbirimize sarılmış olmalıydık
kollarımız ne güne duruyordu omuzlarımız boynumuz...


karabataklar denizi unutur mu hiç
bu kahreden şapşallık benim…
yollarda durup durup ağaçların yapraklarına ihanet edip
etmeyeceğini düşünmek gibi
öfkemi yenemedim…
dünyaya sensiz bakan gözlerimde
çıkmasa da sesim
bakıyorum hayretle sisli soğuğuna ayrılışının
kucağımda çam ormanından koparılmış
bir tek kozalak…bir tel saçın…


bir can yitimi değil mi ki her şeyin sonu
yoksa aşk bu mu
unutmak mı ki yolların yüründüğünü
suların içildiğini
ateşin yakıldığını
gözlerin ağlayıp güldüğünü
tatların tadıldığını...


sonsuzadek
sadece seni
sadece seni özlüyorum demek anı gibi
göç kuşlarının son çığlıklarıyla yarışarak
nefes nefese kalmış bir çocuğun
bir saniye ötesini bile görememesi gibi
sonsuzadek
sadece seni
sadece seni
arıyorum demek gibi
bir kan akımı değil mi ki hiçbir şeyin başı


yoksa aşk bu mu
anımsamak mı
anımsamaya çalışmak mı
unutmanın ne olduğunu…
ama asla anımsayamamak mı...

Kağan İşçen