Hayatıma hiç kimseyi ve hiçbir şeyi istemediğim bir gündeyim.
Hatta bi tek kelime, bi tek ses, bi tek yazı bile görmek istemiyorum.
Tek istediğim boşluk....

Kıvrılsam anne karnındaki cenin gibi,
duymasam sesleri,
görmesem karanlığı
sadece kıvrılıp uyusam bir köşede...

Sessiz, sancısız ve huzurlu olsa uykum.
beni koruyan doğal duvarlar olsa çevremde,
rüyamda güzel şeyler görüp gülümsesem...
bana ait olsa sessizliğim...
bana ait olsa zamanım...
uyusam hiçbir şeyden habersiz ve kaygısız...
efsûnlu hayâllerim bana,
kekremsi ayrılıklar,
kesif hüzünler,
ağlama nöbetleri
ve
çoğul yalnızlık hep dışarı da kalsa...
Kelimelerim beni ve duygularımı anlatamaz biliyorum,
onun için cümlelerimi harcamasam ve sadece uyusam...
ne korku kalsa ruhum da, ne kaygı ne de suçluluk hisleri...
uykumda arınsam bu duygularımdan
belki sonra uyanmak isterim dünyaya...
belki sonra……
belki sonra...
Hayatıma hiç kimseyi ve hiçbir şeye ihtiyaç duymadan kıvrılsam
Anne karnındaki cenin gibi
duymasam sesleri,
görmesem karanlığı
sadece kıvrılıp uyusam bir köşede...
uyusam sadece
belki sonra uyanmak isterim dünyaya
belki sonra
belki…