Her gece gözyaşlarıyla yıkanır bu sokaklar,
Her sabah gökyüzünde güvercin ölüleri.
Umutları aldatanlar alkol tükürüp geçerler,
Mağazalar utanır vitrine bakanlardan,
Mahşerin telaşı taşadursun ufuklara,
Ben yalnızım şehirlerde bu zaman,
Aman, kurtarın bu şehirleri, kurtarın aman!...

Bir vakitler leylekler kanatlarıyla bahar getirirdi,
Yazlarımızı götürürdü soğuyan yuvaya bırakıp yüreğini,
Şimdi ne leylek var çatılarda, ne bahar.
Çingene çocukları, iş için gelen taşralı gençler,
Sokakların rengini boyarlar kaderlerine.
Hafızasını kaybetmiş modernleşme burada,
İnsanlar kirle kendini boğuyor durmadan,
Aman, kurtarın bu şehirleri, kurtarın aman!

Korkunun patronudur mafya kabadayıları,
Kadınlar modayla açarlar mahrem yerlerini,
Çalınan müzik ne beni söyler, ne bana söyler,
Rüyalarıma saplanır vitrinlerin ışıklarıyla.
Meydanlar çaresizlik kokar, nefret kokar,
Belki de gözyaşlarıyla yıkamak için bu şehirleri,
Bir şehit anasıdır mezarlıkta ağlayan;
Aman, kurtarın bu şehirleri, kurtarın aman!..

MUHSİN İLYAS SUBAŞI