sabah uyandığında hala seviyor olacakmısın
biliyormusun artık ağlamıyorum gidişine
bir muhabbettik sözüne inanmıyorum artık
inanmıyorum ağızından dökülecek cümlelere
söz verdim kendime konuşmayacak dudaklarım
yanında uysallaşan yüreğim
husur bulmuyor artık
içimde senden kalan nefeslerime
boş ver yaşamakta neymiş diyorum
hiçliğim ölüme davetiye çıkarıyor
bir yanda sensizlik bir yanda ölüm
her seferinde
ölüm ağır basıyor terazini kefesinde

yokluğunda yaşamaya değer biçiyorum
açık artırmaya çıkarıyorum nefeslerimi
kimse cevap vermiyor içimdeki çığlıklara
umudum esir düşüyor kardan yapılmış kalelere
ellerime kelepçe vuruyor git deyişlerin
esaretim çekilmez oluyor
hayallerim suya düşüyor gözünün hayallerinde
sevmek cennete gitmemekmiş meğer
kor ateşlerde yürürken
seni uğurluyorum umudun mavilerine
ölüm hep ağır basıyor terazinin kefesinde
’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’YUNUS’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’15-07-2010