Parçam… Yüreğimin en sızlayan yeri… Sen, bir gelincik gibi düşerken toprağa bende damlalar gibi eriyorum…
Oysa içim dondu, bak titriyor ellerim…
Parçam, hilal gibi parlarken gülüşün gelincikler gibi tutuyorsun bayrağımızı avuçlarından akarken yüreğin…
En sızlayan yerim, yüreğim donuyor…
Kifayetsiz kaldı yaşam yitirdi maviliğini gökyüzü kızıl… seni uğurluyorum nurlu, sonsuz bir yolculuğa… Mehmet’im…
Sana, bende var olan ve en ihtiyaç duyduğum yüreğim gibi sesleniyorum…
Onsuz nasıl yaşanır?
Nasıl?

Yere düşerken yağmurlar, patlayan tomurcukların duasıyla yükseliyor rahmetin sesi…
‘Bak ben binlerce kez doğuyorum öldüğüm yerde’ diyorsun…
Tatlı bir tebessümle yükseliyor ruhun…
Sen karanfil kokulu…
Sen, yüreği sevdayla dokulu… yakanda kızıl güllerle taşıyorsun hilal yapraklı sevdanı…

Bir kez vurulup, bin kez doğuyor gün.
Ruhumda bir ezgi…
Hiç susmamacasına dinmeyen bir inançla yürüyorum ruhum sınırlar boyunca…

Yasemin YILMAZ