Kayıp kentlerde bilinmezlere sığınmak gibi bir şeydi,
Yanımdayken sana ben diyememek.
Uçurtmalarım tellerin şafaklarına takılırdı her seferinde,
Zırıl zırıl ağlardım.

Bir kahvaltılardı iştahımı kaçıran,
Bir de apansız gitmelerin,
Kesilirdim sevgiden, mutluluktan,
Tıka basa doyardım acılara…
Öyle zamanlarım olurdu ki;
Ne yana gitsem buz kesilirdi umutlarım.
Sonra…
Sonrası olmazdı,

Yitirirdim duygularımı, acılardan gayri.
Sessizce gülücükler saçardım sana benzeyen yüzlere,
Ardına kadar kapatırlardı yüzüme sana benzemekte olan her bir şeyi…
Kahkahalarda boğulmak neymiş, anlardım o an,
Hıçkırıkların anlamını yitirmesiydi belki de gidişin…

Zil zurna ayyaşlığı benimserdim kendime,
Bir iki defa hatırlar olurdum gidişini,
Önce susup saçmalardım tanımadığım duygularıma,
Sonra…
Sonrası olmazdı,

İnim inim inletirdim gece bekçilerini,
Sövmekten yorulurdu hepsi,
O kadar nefret edenin vardı ki sevgili;
Gidişin koymaz olurdu artık yalnızlığıma…
Uzan dermişçesine bakardı terk edilmiş yatağım,
Uzanıp yayılırdı vücudum,
Sabahlara kadar kahkaha atardım gidişine,
Sonra…
Sonrası olmazdı,

Bir bir kaçırırdım hatırımda ki keçileri,
Hatta bazen açlıktan yok ederdim inatçı sazanları,
İki söver bir döverdim sensizlik kokan yatağımı,
Ve sonra…
Sonrası olmazdı...
[Mehmet Yusuf SEZEN]