İki aydan da fazlası var, eksik gelmişim dünyaya.
Var bir acelem hep, taaa, yolumun başından belli.
Orta yaşın başından, bakınca.. Gerçekler apaçık ortada.
Herkesin hayatı, kendine has kokar, misk misal kendisi gibi.
Ama benimkinde, bir tuhaflık var, kokusu hanımeli.
İnsanlar hani esefle, bakarlar ya, "geç kaldım" yaşamaya diye.
Bende ise, yaşanacaklara varmak için, amansız bir telaş ve acele.
En büyük derdim ise, yaşayacaklarıma, koşturup yetişmekde.
Can havliyle, olan biteninin önünden, yaşanacaklara koşmada.
Konuşulanları dinlerken bile, söylenmemişler cevap vermekte.
Sevdanın koynundayken, bakışlarımda sonundaki hüzne ermekte.
Elimde kalem, acemice karalarken, yazılacak şiirlere gönül vermekte.
Baharın resmini rengârenk çizerken, bembeyaz yağan karları görmekte.

Misallerimi yazmaya kalksam, ne kalem yeter ne de sözüm.
Uzun lafın kısası, dönünce içime, gördüm, erdim ben kendi sırrıma.
Bir filmi hızlı sarıp ta , seyretmek gibi, dündeki, yaşanmış ömrüm.
Hal böyle olunca, tek dilek kalıyor geriye, sabırsızlıkla koşmaya,
Yaşanmamış ne varsa, yetişemeden ve de yaşamadan,az evve;l

Yine koşturup sabırsız ve en önden giderek yine
Yaradan”a gitmekte, etmem inşallah acele