-hiç bolmamıştım -

cıvıl cıvıl enizler gibiyim
ne
yangın yemiş abana benzer
…
en kuru yanıyım...en yaprağın
...
ölsem...! mezar ur
mavisini soyunur gökyüzü beni görünce
..
ne a...bir tek ecel kucaklar
...
açma vakti gelincebilmem...!
hangi düşü kurar bir dağ çiçeği...
nasıldır gelinciğ okşar bilmem...!
...
hayat okyan sandal yüreğim
yaşamaya yürüdüm
fakat insanca yaşamaklar düş oldu bana
…
uçacak kahiç olmadı
-hayatı eksöğrendim -
tegülemedim
neden mutluluklar…
ya aslanlı rim
ne de kafa yerine

ne düğmeler
ne de beynim paraya kilitlenir
....
alın terimleher düşüm
ulaşamatomurcuk çağında ölür
...
yine de;
bir ummandır
içi yanmış kızıl tenli güneşe su....kiraz tanesine kırmızı olur
..
.
bilirim...!
-hiç kesilmez –
...
meme ucundan canlar
“şükür”-
...
ben birtaşım
elbet be büyür

1985

tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım ajans&baskı
yay,ank,2006