3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1379
Okunma
Elinde kalemi, nöbetteydi bir adam
Yalnızlık şiiri yazacaktı o gece
Saatler tik tak vaktindeydi
Masanın üstünde bir bardak
İçinde gözyaşları dolu/su keder
Günlerdir uykusuzluk çekiyordu
Tek sığınağı defteriydi
Bahçede güller dikenlerini döküyordu
O, görmüyordu
Hanidir içmiyordu çok sevdiği kahveden
Martılarla bile görüşmüyordu, selamı sabahı kesmişti
Kırgındı herkese, kendine olduğu kadar
Son günlerde kalbine dahi uğramıyordu
Yazdığı şiir bitince başını kaldırıp gökyüzüne baktı
Bir tek yıldız bile yoktu
O zaman anladı ki
Yeryüzünde kendisi
Gökyüzünde ay
İkisi de yalnız adamdılar…
Nurcan TALAY
24.04.2011
5.0
100% (3)
Cevap Yaz