İnsan ömrü yaprak gibidir
önce filiz verir yeşerir
sonra dalında
tek
tek
dökülüverir…

...../

Ölüm vakti geldi mi?
yorulur yüreğini kavuran sancı
beynini kemiren acı çekip gider
susar dudağındaki çığlık
boğazındaki hıçkırık
daldaki şarkı
dildeki şiir

yaprak
yaprak
dökülür hayallerin
bir daha üşüyemez
bir daha düşünemezsin…
çekip elini eteğini
toplayıp pılını pırtını
"Terk-i dünya" eylersin…

bilemezsin
toprağın altında mı
üstünde mi?
güneş ısıtmaz tenini artık
rüzgar okşamaz saçını
duymaz sesini kimseler
haykırsan…

diner kulağındaki uğultular
gözlerindeki yıldızlar söner
biter hayatla kavgan
biter sevdan
dağılır sisler, kesilir sesler
bir daha konuşamaz
bir daha gülemezsin…

bir yaralı yürek kalır geride
bir de bir demet şiir,
gecelere anlatamadığın
kimse ağlamaz ardından korkma , kimse yanmaz
matemini yalnızca sen tutarsın ölümümün
unutulur gider adın defter sayfalarında…

bir kuş öter gömütünün üstünde
bir yel eser
bir pıtrak düşer dalından
şiirler ah eyler
anılar el eder, gelemezsin…