dağınık günlerin kravatını bağlıyorum gülüşlerinle
içimde kaydı kayacak bir soğukluk
sol elimin baş parmağı yaslı horozdaki tetiğe
dur açma makinist!
esmer resimlerin üzerini
göğsüm acıyor!
muskası işe yaramıyor
konuşmuyor şifa haddini aşmış yaralar benimle...



kaktüs donanımlı fallar bile bıktı isimsiz içtimalardan
ganimeti çulsuz birikintiler yoklama kaybı
yine ’ateşe yürü’ çıkıyor dayatmalı sek iltihaplar
tüm u dönüşleri yasak!
yazılı levhaların dibinde arıyorum seni
içimde çoğalıyorsun giderek
ürüyorsun hesapsız ünlemlerin tohumunu yok ederek
deccal bekliyor ölüm ağızlı çocuklar
sek sek oynuyoruz azraille sabah akşam...


ne kıta kalmış gözlerimde
ne menzili silik sureti gidişinin
tek bir neferi kalmış ordu savaşı bu
_yedi yirmidört _
emniyeti çatlak nefeslerin genzinde sorguda
doldur boşalt hüzün nağmeleri genzi azıya almış
bir anne duasının serabı kalmış aksinden
günahı bana da sevabı sana niye?
yok edeceğim elbet bir gün topyekun
içimdeki senin içemediğim o iyelik halini
hem tanrı kabul etmiyor içimdeki ayrılıkçı militan seslerini
hâkir gülüşlerini dolduruyorum heybeme azık diye
yetmez mi bu karanlık, bu eza sence
karıncalar bile teyemmüm halime isyanda yazık diye
acıyorlar günahı çıplak kurşunun italik haline!..




ben seni tüm mevsimlerin çiçekli anlarında koymuştum vazoya
bırakıp gitmek! laf sadece
elinin değmediği iki dudak arası duası sadece
onu deme bana
cephe ardı dili öğrendiğin zaman sakla kendini esas
bir seans daha oynayacağız bu oyunu
ya çarmıhı olacağız bu günahın
ya günahların çarpanlarına cehennem tahtaları
ama artık işten geçti
asla tek kişik oynamayacağız öğren bunu...


bir kere kurşun yerinden çıktı
ya bir gülüş anındaki şuh poz olacak dudaklarıma
ya bir günah çukuru gamzelerin
satır aralarını dilemma basmış hikâye bu
bir yanı totemli cazibeler masalı
bir yanı kurşun ucunda cehennem
belki yine boşluk doldurmaca oynarız
ama artık hiç bir boşluk satırlarına almayacak bizi
artık tek başımıza yanmayacağız
ateşe yaslanmış bir ünlem gibi!..




ToprağınSesi






.