Kayboldum
Senin yüreğinden kovulduğum bir hecede
Ve şiirlerde, ağladım terk edilmişliğine aşkın
İçime hüznü, içime kırgınlığı, içime karanlığı çökerken ayrılığın
Mutlu ve huzurlu aynalar bıraktım yüzüne
Ki öyle bir vedaydın sen
Giderken değmedi ellerim ellerine

Gözlerine esir, saçlarına sürgün rüzgârlarda
Ve ruhuna teslim suskunluklarda
Sana sesimi bıraktım ardımda
Avuçlarımda hecelenen alfabelerde öldün
Duymadın ki sen sesimi hiç
Duyulmadıkça karanlığa gömüldüm

Tutkuydu alışkanlıktı
Öylesine büyük bir aşktı belki de
Bu yüzdendir kaldım merhametin eline
Son kez kelepçelensin istedim dizlerim dizlerine
Sen gitme diye…

Bize yazılan tüm hikâyeler
Göçmüştü
Tek tek bitmişti
Yitmişti
Sen yoktun
Sustum,
Sen s/uslu cümleydin şimdi
Virgül koyamadım ardına
Noktalandın
Ve sevmiştim seni ölesiye
Sense üç nokta olup kalmıştın…

Gözümün daldığı her yerde
Eksildin
Yittin
Ve bittin…
Ben sustum şimdi
Sen söyle sensizliği/mi…

19.04.11

(İlknur karaca)