bugün ilk defa kalemi elime alıyorum
senin için
acemiyim kusura bakma
yürekten geçenler kaleme nasıl dökülür
bilmiyorum...
önce nereden başlasam
hasretinden mi?
sevginden mi?
hatalarımdan mı?
hasretin göğsümde oturan bir kaya
kuma dönüşüp yağan yağmurlarla
akıp gitmesini istiyorum
dayanmak o kadar zor ki
o kayanın ağırlığı altında eziliyorum
gözlerimden suretini silemiyorum
aldığım her nefes canımı yakıyor
yokluğun da
sevmek nasıl bir şey diye düşünüyordum
öğrendim mi?
bilmiyorum
ben seninle mutluydum
seninle huzurluydum
seninle nefes alıyordum
görmesem de var olduğunu bilmek
yetiyordu
aklının bir ucunda var olduğumu bilmek
yüzünün güldüğünü bilmek
kaleme dökemiyorum dedim ya
acemiyim
kusura bakma
sevgimi anlatmaktan bile acizim
yokluğunda beynim ve kalbim
görevlerinden istifa etti
ben benden istifa ettim
sandım ki sen bensiz daha mutlu olursun
sandım ki daha huzurlu olursun
bu sensizlikte ben ne olurum
diye düşünmedim hiç
önemli olan sendin
senin mutluluğun du
şimdi mutlulu musun bilmiyorum
ama olmalısın olacaksın
gerçek sevgiyi bulacaksın
benim sevgim gerçek değilmiydi?
en gerçeğiydi belki de
ama yanlıştı
çünkü bu sevgi seni mutlu etmedi
anlatmayı beceremediğim sevgiyi
yaşamayı nasıl becerecektim?
seni mutsuz görmekten korktum
seni mutsuz etmekten korktum
senin mutluluğun için
kendimi kör kuyulara attım
ben kendimi karanlıklara
mahkum ettim
müebbet verdim
kör kuyular göz yaşlarımla doluyor
boğuluyorum kendi hatalarımda
acemiyim anlatamadım yine
kusura bakma
kısaca
senden senin için vazgeçtim...


e.e