_ırgat köymen için_

tarlanın izi var
pantolonunda.
çorapta
tarlanın
azı.
yıl
bereketsiz geçmiş belli
ışıksız yüzü..

elleri
yüzyıllık çınar
binlerce
türkü kazınmış
çiziklere..
göçe dair
ayrılığa
yoksulluğa dair...

ölenlere
ölmeden yitenlere
ne çok mendil sallamış
ne çok
gidenlere..

vedaya
karışmış
göz yaşları
susuz bir tarla gibi
çatlamış
alnı
yanakları
göz altları
yol yol
gidenleri
gözlemekten..

gözler
bir ölüden artakalmış
donuk
feri çoktan düşmüş
toprağa..
taş basar gibi
bağra
gömülmüş yüze
gözler...

bu yara..
köymen
bu yara parmaklarında...
yüreğinden mi
yoksulluğundan mı

aklar saçlarında..
-yıldızlar gibi-
ak değil
pirinç pilavında
taş gibi
aklar
diş kıran
can acıtan
aklar...
saçlarında..

ne çok
kaş yıkmışsın
ne çok
eğmişsin
yüzünü
bilinmezliklerine
umarsızlıklarına...

şimdi
dilin
elinde kalem
neyi yazar
neyi anlatır
ak kağıtlara...

dil bilir mi parmakların..
köymen.


16/04/2011
ödemiş