Gittiğin günden beri azapla yaşıyorum ;
Gözlerimin yok feri sebepsiz taşıyorum,
Kalbim vurgun şok yeri sensizken üşüyorum!
Beni neden benimle bir başıma bıraktın,
Ah yanımdayken bile bana niçin ıraktın?

Yaslı dudaklarımı titretirken elvedan;
Düşerken son sahnede içime hazin sedân,
Dondu kaldı gözümde; buruk, hicranlı edan.
Her zerreme çığ düşer dengi yok bu elemin;
Gözyaşları kurumaz bu çileli kalemin...

Ayrılık yıktı beni neyi buldun gidince;
Taştı hüsran ırmağım kan sızar ince ince,
Sana sevdam fezadan belki bin kez derince.
Ne olurdu kalbini tam şurama t/aksaydın,
Aşkını perçinleyip şefkatinle y/aksaydın...

Dile düştü Muradım deli diyor el âlem;
Vuslatın gür sesiyle çağıldasın şelâlem,
Şu karanlık dünyama varlığın tek meşalem!
Ruhuma aşkla dolup denizleri aşsaydın,
Nazlı meltemler gibi kıyıma ulaşsaydın...

Murat CANBOLAT