Zaman sararmış yapraklar gibi
Savrulurken hayatın uçurumlarına
Sonsuzluğu avuçluyoruz hep beraber
Tarihin kirli dönencelerinde
Unuttuk kim olduğumuzu, ne olduğumuzu
Nerden gelip, nereye gittiğimizi
sevmeyi, sevilmeyi, ağlamayı, gülmeyi
unuttuk…

Bir zaman ki,
Banka cüzdanlarıyla ölçülüyor yaşam
Aşklar bir gecelik ilişkiler kadar değersiz
Dökülen yapraklar gibi geçersiz dostluklar
Güneşe çıkmak için,
Kara bir leke taşıyor yarınına herkes
Eski incelikler, ilişkiler yok artık
Unutulmuş dostluklar üşütüyor yüreğimizi

İçli, masum türküler yakışmıyor sesimize artık
Müzik diye sözsüz sözcükler tıkılıyor kulağımıza
Kimse kimseyi dinlemiyor
Kimse kimseyi anlamıyor
Kimse kimseyi bağışlamıyor
Kirli bir kefen örerek cesetlerimize,
Umutları da kirletiyoruz hep beraber...

Gidiyoruz sorgular bırakarak ardımızda
ve utançla bakakarak geleceğine çocuklarımızın...
Unuttuk kim olduğumuzu, ne olduğumuzu
Kaybettik benliğimizi, kimliğimizi

Gün gelecek
Herkes kendi ceheneminde yanacak
Duygu kalmayacak sevgi kalmayacak
Yürekler taşlaşacak taştan anılar gibi
İnsan olup olmamanın önemi kalmayacak