kaç zemheri güz
hasretinle bağlanmış saçlarımda
sancısı baharda tılsım
inince yıldızlarla akşamıma
üşür inceden yokluğun
kurşun yemiş gözlerimde






düşmüş dipsiz kuyu en ıssız dalgalara
sesi kulaklarımda kör
sesi karanlığın kıskacıyla
duvarlara işlenen zincir
uğruna ölümlere yıkıldığım
çırılçıplak yüreğim





içimde çatlak soluğun canımla keser beni
vurgunum nicedir esrik çığlığına
kan salgılarında gece
upuzun kayar
sevda içinden zehirli yılanları çıkarır
alnımın tam ortasına
uyumaz
başımın ağırlığında
saklı hançerin akımı



çiy tutmuş şiirlerde kaldın tek kolla
gözyaşımı boğazladı kurtlar
lacivert gökyüzü altında
aklım açlığın boşluğunda


uçurum soğuklarına buyruk kesildim



öl...
vurul...
ruhumun sert buzullarında
bir yanda annem kaç sabahı ağzıyla parçalar
mavi bakışlarına son yağmurla geleceğim
bekle beni


parçamdan diğer yarımı söküyorum

ölümün namlusuyla