ŞİİR: Muhip Erdener SOYDAN (babam)
Doğum tarihi: 20 Ekim 1943
Ölüm tarih : 15 Ekim 1986

Güzel kız pencereden
Tabiata dalmıştı,
Kalbi hızla çarptıkça
İçerisi yanmıştı.
Bir an olsun maziyi,
Düşünmeye başladı
Gözleri mahzunlaştı...
Gülümsemek istedi.
Hiç gülümseyemedi,
Bir çiçek hatırladı...

Hasret denilen şey,
Ne acı bir kederdi
Her hasret, her kederle
Sızlayan bir kaderdi.
Güzel kız gülemedi,
Bir iç çekti yavaştan
Camları buğu aldı,
Temiz kalpteki aşktan.
Güzel kız sendeledi,
Buğular arasında
Bir karanfil hayali,
Ayırır gibi oldu.

Çiçeğin boynu hala,
Hasretle bükük kalmış,
O kırmızı rengini,
Mat bir kırmızı almış.
Gözyaşı duruyormuş,
Kalbindeki yarayla
Yaprağı arasında.

Güzel kız ümitlendi,
Parmakları buğuya,
Bir hayal gibi değdi.
Karanfil ümitsizce
Çok yavaştan sallandı:
“ Boşuna sevgili kız”
Der gibi hali vardı.

Her sabah kalktığında
Bulurdu karanfili
Camdaki buğusunda.
Böyle günlerce sürdü
Karanfilin hayali…
Azap doldu güzel kız
Gördükçe bu hayali…
Araştırdı, düşündü:
“ Bu kırmızı karanfil,
Günlerimi alıyor,
Neden ki ah ! Allah’ım,
Gönlüm azap doluyor? ”

Hatırladı güzel kız…
Karanfilini atıp
Hayata daldığını.
Bundan aylarca evvel
Istırap aldığını…
Yabancı kimse vardı,
Karanfili attıran
İşte o yabancıydı,
Sonu gelmez uykuya.

Kederlendi güzel kız,
O günler O’na kanmış
Sevgili çiçeğine
Günlerce hep yanmıştı.
Şimdi yabancı ise,
Terk edip aldatmıştı.
Gözünü yaşa verip,
Gönlünü dağlatmıştı.

Bir iç çekti güzel kız…
Hayat meğer yalanmış
Bin bir türlü hileyle,
İnsanlara dolanmış.
Bir sabah yine kalkıp,
Buğulu cama baktı
Göremedi çiçeği,
Kalbine keder aktı:
“ Karanfilim nerdesin?
Neden beni bıraktın?
Kalbime acı salıp,
Niçin tekrar bıraktın? “
Bir ses duydu, derinden…
“ Güzel kız semaya bak! “

Kararmış mavi sema,
Bulutlar örtü olmuş,
Bir ilkbahar günüyken,
Sema kasvetle dolmuş…
Güzel kız tekrar yine,
Derinden bir ses duymuş :
“ Günlerce hayalimin
Durduğu şu cama bak! “
Birden camın üstüne,
Birkaç damla yaş konmuş…
Selam getirmiş yaşlar
Kırmızı karanfilden.
Demişler: “ Hiç üzülme,
Selam var çiçeğinden.
Şimdi toprağa düştü,
Yeniden yeşermekte
Ve ilahi aşkından
Her an hazza ermekte.”

Güzel kız içlenmiş mi,
Orasını bilmeyiz
Fakat bilinen varsa,
O’nu artık görmeyiz.
Yıllar geçse aradan,
Aşkı silinmeyecek
Kırmızı karanfilin
Kalbinden, dudağından.

Bir masal böyle biter,
İlkbahar akşamında
Sevgi hasretle tüter,
Yaklaşan her yarında…
Şimdi karanfil artık,
Toprağın kucağında,
Yaşlı yapraklarıyla
Hasret var dudağında…
Mavi gökyüzü tekrar
Bulutlarla kaynaşsa,
Hüzünlenir karanfil,
Kapar yapraklarını.
Belki o an için için,
Tekrar ağlamaktadır…
Bağrındaki şebnemi,
Onu dağlamaktadır…

Muhip Erdener SOYDAN
27 Nisan 1963 Saat 21:40