karanlıkta kayıp giden bir yıldızın gölgesiydim ben
gün gelip de ışığın nefesi yüzüme üflendiğinde
gökkuşağının gözlerine vuruldu yüreğim
yeniden yaşama yelken açtı tan yeline asılı tentenelerim
yeniden ayın gümüş telli saçlarını taradı ellerim...

bir zamanlar gözümün ırmaklarına hüzün bakraçlarını salan
onca acıya, onca kedere boyunduruk biçen / kader
ölümün kıyısında güneşlenen gölgeme bir can borçlusun / unutma !

……

adı bende saklı
matem renkli günlerin kara büyücüsü!
ölü mercan mezarlığında tünesin baykuşların!
yağlı urganlara misafirperverlik yapsın rüyaların!
yazıldığım romanın en kötü kahramanı
seninle bitmeyen bir hesabımız kaldı mahşere…

hiç bilmezdim seninle yaşayana kadar
kötülüğün renginin gerçekliliğini
hep masalları süsler sanırdım sivri burunlu cadılar…

seninle yaşadığım her anda
uyandığım her günde
“Elm sokağındaki Fredyy”nin
kâbusları yaşanırdı biteviye…

……

“sarı papatyam” derken
İlk karşılaşmamızda, gülümseyen dudağına tezat
soğuk kıvılcımlar saçan gözlerine baktığımda
en güzel maskeni takmıştın
unuttun mu?

ne kadar ürkütücü, ne kadar da iticiydin
ilk defa o gün korkmuştu içimdeki çocuk senden

gıybet iftira ve yalan
masum yüreğimin anlayamadığı ne çok dilin
ne çok masken vardı
her gün bir yenisiyle karşılaşan
aklımın bütün hipotezleri şaşkın
bütün denklemleri çözümsüzdü…

her ağzını açtığında
akrepler çıyanlar dökülürdü dilinden
kanardı bütün yapraklarımın cidarları
her estirişinde yel değirmenlerinde
vurulurdu kelebeklerimin boynu…

kalbimin aksine vuran gölgenden çok korkardın
oysa o senin çirkinliğindi / yansıyan
mercimek tanesini andıran
fırıl fırıldı dönen simsiyah gözlerin…

herkesi korkutan cazgırlığının
gücü yetmemişti bana
bu seni daha da azgınlaştırmıştı
krizler geçirirdin
belki gerçek, belki numara unuttun mu ?

kayıp yıllarımın belalısı!
sanma ki gün geldiğinde her şey silinir…
gözlerimden akıttığın her damlanın hesabı sorulur

…

sakın unutma!
seninle bitmeyen bir hesabımız kaldı mahşere…



ayşe uçar
13 /04 /2011