’’Yüreğimizi yerinden oynatan tüm fırtınalar,
Söker alır yerinden, iyi olan ne varsa...’’


Enkazında kalıyorum yıkılan kentin,
En acımasız yanlarıyla tanışıyorum düşlerimin,
Koca bir savaş başlamıştır iç ülkemde.

Damarlarımın sıkıştığı yerde bogulur nefesim,
İşkencenin kucağında kan-ter içinde kalmışımdır,
Sınıyor bu vahşet beni en acımasız yanlarıyla,
İhanetin kör karanlığında vuruluyor umutlarım..

Olması gerektiği gibi oluyor herşey
Ama yeniden dirilmekte var yüreğin cografyasında,
Kanla beslenen bedenim çınlıyor şimdilerde,
Mezarlar açılıyor her bir karışımda,
Gündelik ölüler gelir uzanırlar boylu boyunca,
İntiharın mı? cinayetin mi? kurbanlarıdır bilinmez...

Gözlerimi açtığımda sağlıksız hasta gibiyim,
Kentimde halen ıslık sesleri çalınıyor,
Bir gürültü bekliyor ayak bileklerim
-ki yatmış pusuya yeni fırtınalar..

Çürümeye başlıyor tırnak uçlarım,
Yaralarda var,uçları zeytin karası kir,
Tanrılara kafa tutan bu kent ölür ağır ağır..

Sürünerek gidiyorum güneşin doğduğu yere,
Belkide son defa yıkamak için gözlerimi,
Asi bir küheylan olur güneşin okşadığı bedenim,
İyi olan ne varsa yol alır onun sıcak koynuna,
Birde selam veren, geçmişin baharı vardır ayakda duran,
Birazdan dilirir her karışımda gizi barındıran umutlar...

Savaşa kafa tutmaya başlar dirilenlerim,
Anaların seslerine kulak vererek..

Çürüyen bedenimde tüm kötünün işaretleri
Sagır akşamın öncesinde lâl olur..

Gülümseyişlerimde beliren türküler özğürlük ülkesine yol alır
Biliyorumki tanrılarda şaşıyor bu işe,
Mevsimini yitireli, epey zaman oldu sözcüklerin,
Oysa onlarda tanrıya bağışlamadılarmı kendilerini?
Umudu sömrülen/katledilen/yitirilen türküler....

Şimdi dirilir benimle bir ölüler
Cadde ortasında kurşuna dizilenler
Duvarın soğuk yüzünde idam edilenler
Yakılmış fırına sürülmüş tüm cesetler..

Üryan kelimelerle
Vahşetin tacirlerine
Kafa tutarlar yeniden...

Devrim DOKDERE