Gölgesiyle yaşayan, yapayalnız bir adam
Bir münzevî gibidir, dört duvar arasında
Bu dünya ve insanlar, ona vermedi ârâm
Harâbe bir şehir var, vücudun verâsında

Bu harâbe şehirde, ne yıldız var ne mehtâb
Yakamozlar da bilmez, masmavi denizleri
Küsüp gitmiş gurûba, dostum dediği âftâb
Çoktan gelmiş bu şehre, hayatının güzleri

Ne çiçek açar ne de, ot biter bu şehirde
Bulduğu bir hakikat, kuruttu her yeşili
Gece yıkanır rûhu, gözyaşından nehirde
Hep konuşur bu adam, içinden deli deli

Dolaşırken rûhunun, loş koridorlarında
Gerçek zâtı görünce, çevirdi kafasını
Aklı yandı sessizce, düşünce korlarında
Haram etmiş kendine, nefsinin sefasını

Deprem gibi sancı var, alnının ortasında
Beyninde de mıh gibi, çivilenmiş fikirler
Gece, hayâlen yatar, teneşir tahtasında
Ve yastığına sızar, gözlerden nefsî kirler

Soner Çağatay 22:08 / 09 Nisan 2011 / Wuppertal

Kelimeler:
Aftab: güneş
Aram: rahatlık, huzur
Vera: arka, gerı