“GİDİYORUM SENDEN HAYAT”

Düşmekten korkmadım hiçbir zaman,
Düştükten sonra uzanacak bir el olmazsa
İşte o zaman ölümün eşiğine düşmüşümdür.

Hep yolların tozlusu düştü bana
Kurulan hayallerin yıkılması ve acısı
Taş duvarlarla örülmüş gönül pencerem
Sınırsız bir köşeye oturup ağlamaktan başka yok çarem

Kimsenin yürüyemediği kadar sana uzağım
Kimsenin duyamayacağı kadar kuytularda avazım

Bir çoban köpeği bile asildir sevgi de
Benim insanlarda aradığım nerede

Askıda kalmış umutları söküp atmak var
Önüme sıralanmış onca kapı duvar
Kestane kokulu bir aralık akşamı
Azrail’e selam verip bir çalım atmak var.

Öyle çok yitirdim ki seni yanaklarımda
Her çileye suskunluğunla kaldın öylece
Anamın tarhana çorbası kokar mum ışığı gölgesinde
Ellerim küçüktü, yüreğim küçük, seni saracak kadar işte

Dağları yükleseler üzerime ağır diye dert etmem
Senin derdin insan çıkarır çileden
Aç yollarını, aç kapanan bütün kapılarını
Gidiyorum senden
Varsa, helal et hakkını, kes bu canın hesabını
Gidiyorum senden
Hayat…

HARUN İNAN
09 09 2010
RAMAZAN BAYRAMI 1, GÜNÜ