9
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
1275
Okunma
Ay diyorum, ay
Bir kente uğradığı zaman
Suya doğaçlama iniyor yüzün
Yalnız sevgililer seviniyor seni,
Bir çocuk kıyıda kahve satan
Ben şaşkın balığım
Işığa çarpıp kaçan,
Yalnız oltacılar biliyor bunu
Bir martı ağzı yalnız,
O gitar sesi kıyıda haylaz.
Ay geceye perde çektiği an
Gölgem vurulmuş, yerlerde
Ben düş kapısında unutulan adamım
Çiçek verip, para alıyor bir çingene,
Anahtarım salonda, masanın üzerinde
En iyi istasyonlar bekliyor beni,
Bir trenin kollarında
Hızla gelip geçiyorum
Telefonlu kasabalardan,
Güneşli sabahlardan.
Yüzün işte
Çorak toprakta
Yediveren,
Ay ışık kanamadan önce.
Devin Karaca
Şiirin sahibi
Cevap Yaz